صدای فضایی چیست و چگونه از آن استفاده می کنید؟ – بررسی Geek

درک آخرین روند (یا حقه) در صدا.

صدای فضایی، صدای فراگیر را به هدفون و بلندگوهای سنتی ترجمه می‌کند. این یک تجربه صوتی همهجانبه و “سه بعدی” را برای فیلم یا موسیقی فراهم می کند و محصولات غیر اپل زیادی وجود دارد که می توانند از این فناوری استفاده کنند.

به نظر می رسد که هر محصول صوتی جدیدی «صوت فضایی» را ارائه می دهد، فناوری که به لطف اپل توجه زیادی را به خود جلب کرده است. اما صدای فضایی همچنان بسیار مرموز و گیج کننده است. بنابراین، وقت آن رسیده است که پاسخ‌های مستقیمی بدهیم—در اینجا توضیح کاملی در مورد صدای فضایی و سخت‌افزار مورد نیاز برای لذت بردن از آن آمده است.

صدای فضایی یک تجربه گوش دادن “غوطه‌ورانه” است

اگر به یک سینمای مناسب بروید، متوجه خواهید شد که صدا از همه جهات می آید – صداها ممکن است در سمت چپ یا راست شما باشند، اما می توانند از پشت یا بالای سر شما نیز بیایند. سالن‌ها از فرمت‌های صدای فراگیر مانند Dolby Atmos برای دستیابی به این تجربه صوتی واقعی استفاده می‌کنند، اگرچه چنین فرمت‌هایی به مجموعه‌ای از بلندگوها نیاز دارند که در سراسر اتاق قرار گرفته باشند.

شما می توانید یک سیستم Dolby Atmos را در خانه بسازید (و بسیاری از مردم این کار را می کنند). اما این یک سرمایه گذاری گران است، و در اکثر اتاق ها، یک ناراحتی کامل است. بنابراین، چندین شرکت در حال توسعه فرمت‌های «صوت فضایی» هستند که صدای فراگیر را با استفاده از هدفون‌های سنتی و سیستم‌های بلندگوی استریو تقلید می‌کنند.

چندین فرمت صوتی فضایی مختلف وجود دارد. Apple Spatial Audio شناخته شده ترین است، اما Sony 360 Reality Audio، THX Spatial Audio، و DTS:X و غیره نیز وجود دارد. پیاده سازی های صوتی فضایی اضافی مطمئناً در سال های آینده وارد خواهند شد.

همه این فرمت ها نوید ارائه صدای فراگیر را بدون سیستم بلندگوی نامرتب می دهند. گفته می شود، برخی از فرمت ها (از جمله اپل) نیز سر شما را دنبال می کنند تا احساس حضور در اتاقی با بلندگوهای واقعی را تقلید کنند. در تئوری، صدای فضایی با ردیابی سر هنگام تماشای فیلم، باید «طبیعی‌تر» به نظر برسد، و باید این تصور را به شما بدهد که «در استودیو» یا «در محل» در هنگام فهرست کردن موسیقی هستید – این کاملا ذهنی است. البته.

صدای فضایی چگونه کار می کند؟

همه فرمت های صوتی فضایی به یک روش اصلی کار می کنند. آنها صدای فراگیر واقعی را که ممکن است برای یک سیستم بلندگوی 5.1 یا 7.1 کاناله در نظر گرفته شود، دریافت می کنند و آن را به چیزی تبدیل می کنند که می تواند از طریق هدفون یا بلندگوهای استریو سنتی پخش شود.

نرم افزار اختصاصی برای حفظ جلوه “صدای فراگیر” این صدای چند کاناله استفاده می شود. بنابراین، اگرچه صوت مکانی است از نظر فنی استریو 2 کاناله، به نظر می رسد صدا از همه طرف می آید. یک هواپیما در یک فیلم ممکن است به نظر برسد که بالای سر شما قرار دارد و اگر در حال گوش دادن به موسیقی با صدای فضایی هستید، ممکن است به نظر برسد که سازها یا طنین اتاق پشت شما هستند.

اکثر فیلم ها و برنامه های تلویزیونی به راحتی در Dolby Atmos در دسترس هستند. و هنگامی که یک هنرمند می خواهد موسیقی را با صدای فراگیر منتشر کند، Dolby Atmos معمولا فرمت انتخابی است. بنابراین، اکثر سیستم‌های صوتی فضایی، از جمله اپل، به سادگی به Dolby Atmos Master نیاز دارند. نرم افزارهای خودکار می توانند بقیه کارها را انجام دهند، اگرچه برخی از استودیوها برای دریافت بهترین خروجی صدای فضایی، با استاد صدای فراگیر خود دست به کار می شوند.

هنگامی که یک سیستم صوتی فضایی ردیابی سر را ارائه می دهد، معمولاً از طریق ژیروسکوپ، دوربین یا ترکیبی از این دو به دست می آید. این ویژگی منحصر به هدفون است، اما با بهبود فناوری شکل‌دهی پرتو، مطمئن هستم که ردیابی سر به جزء سیستم‌های بلندگوهای صوتی فضایی تبدیل خواهد شد.

باید توجه داشته باشم که شکل دهی پرتو صوتی، فناوری که نحوه حرکت صدا در فضا را دستکاری می کند، در برخی از بلندگوهای صوتی فضایی استفاده شده است. هوم پاد اپل از شکل‌دهی پرتو برای اندازه‌گیری آکوستیک اتاق و تنظیم صدای آن بر اساس آن استفاده می‌کند – این به بلندگو کمک می‌کند بهترین کیفیت صوتی ممکن را ارائه دهد، اما همچنین تضمین می‌کند که دو هوم پاد در صورت جفت شدن با هم می‌توانند یک تجربه صوتی فضایی قوی ارائه دهند.

برای صدای فضایی به چه چیزی نیاز دارید؟

نرم افزار صوتی فضایی به مقدار مناسبی از قدرت محاسباتی نیاز دارد، به خصوص زمانی که ردیابی سر در میان باشد. همچنین، تغییرات در اندازه یا فاصله بلندگو می تواند به «اثر سه بعدی» صدای فضایی آسیب برساند، زیرا پردازش نرم افزار باید نسبتاً دقیق باشد.

با توجه به این محدودیت‌ها، دستیابی به یک تجربه صوتی فضایی فراگیر بدون هدفون یا بلندگوهای هدفون سخت است. برخی استثناها وجود دارد—Apple Music به شما امکان می دهد صدای فضایی (بدون ردیابی سر) را در هر جفت هدفون قدیمی بشنوید، مشروط بر اینکه یک دستگاه پخش سازگار دارید. اما Apple Music از این قاعده مستثنی است.

اگر می‌خواهید صدای فضایی را در Netflix، Amazon Video، Tidal یا اکثر پلتفرم‌های دیگری که صدای Dolby Atmos را ارائه می‌دهند بشنوید، به سخت‌افزار هدفمند نیاز دارید. به طور خاص، شما به هدفون، هدفون، بلندگو یا نوار صوتی نیاز دارید که به صراحت صدای مکانی (یا مجازی سازی شده Dolby Atmos) را ارائه دهد.

این دستگاه‌های هدفمند معمولاً حاوی تراشه‌های رایانه‌ای خاص هستند. و بلندگوهای صوتی فضایی تقریباً همیشه یک طراحی محصور دارند، به این معنی که همه درایورهای بلندگو در داخل یک قطعه پلاستیکی بزرگ گیر کرده اند (صندبار یا هوم پاد را در نظر بگیرید). این از تغییر فاصله بین درایورهای بلندگو جلوگیری می کند که ممکن است بر کیفیت صدا تأثیر بگذارد. (با این حال، غیر معمول نیست که AVR ها سطحی از مجازی سازی Dolby Atmos را ارائه دهند. اما AVR ها خارج از محدوده این مقاله هستند.)

کسانی که می خواهند به محصولات اپل پایبند باشند می توانند از میان AirPods Pro، AirPods Max و Beats Fit Pro یکی را انتخاب کنند. همچنین می‌توانید صدای فضایی را با Pixel Buds Pro Google، WH-1000XM5 و WF-1000XM4 سونی تجربه کنید، و اگر گیمر هستید، اکثر هدست‌های Razer این کار را انجام خواهند داد (از طریق THX Spacial Audio که Razer مالک آن است).

ارائه صدای فضایی (از طریق DTS Virtual:X) برای نوارهای صوتی غیرمعمول نیست. نوار صوتی سری M Vizio یک گزینه ارزان خوب است، اگرچه نوار JBL، Polk Signa S4 و Sonos Arc نیز وجود دارد. در مورد اسپیکرهای مستقل، گزینه‌های هوشمندی مانند HomePod و Echo Studio معمولا بهترین گزینه شما هستند، هرچند پیشنهاد می‌کنم به Sonos Era 300 نیز نگاهی بیندازید. (به هر حال، هر سه این بلندگوها می‌توانند با یک سیستم سینمای خانگی ادغام شوند.)

آیا صدای فضایی خوب است یا فقط یک حقه است؟

موسیقی همیشه سلیقه ای است. برخی از افراد از صدای فضایی لذت خواهند برد، در حالی که برخی دیگر از آن لذت نمی برند. و در اینجا فضای خاکستری زیادی وجود دارد – هر برندی پیاده‌سازی منحصربه‌فردی از صدای فضایی دارد و در تجربه من، این ویژگی در یک اسپیکر بسیار متفاوت از یک جفت هدفون است.

یکی از چیزهای دشوار در مورد صدای فضایی، و به طور کلی صدای فراگیر، این است که نمی تواند یک فکر بعدی باشد. استودیوهای فیلم و تلویزیون می دانند که محتوای آنها در Dolby Atmos میکس و مسترینگ می شود، بنابراین از میکروفون ها و تکنیک های خاصی در طول فرآیند ضبط استفاده می کنند. اما در هنگام ضبط موسیقی این مورد به ندرت اتفاق می افتد و در نتیجه موسیقی صدای فراگیر می تواند بسیار ضربه بخورد یا از دست برود.

اکثر مردم هنگام گوش دادن به موسیقی ابتدا با صدای فضایی روبرو می شوند (حداقل، این اولین برخورد دانسته آنها خواهد بود). اگر از صدای آن متنفر باشند، فوراً این فناوری را به عنوان یک حقه احمقانه حذف خواهند کرد، که خیلی منصفانه نیست. من قویاً پیشنهاد می‌کنم صدای فضایی را با فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی آزمایش کنید، جایی که فضای بیشتری برای درخشش دارد.

در مورد نظر شخصی من، من معتقدم که صدای فضایی یک حقه است. اما این یک ترفند کوچک سرگرم کننده است. من هیچ آسیبی در این فناوری نمی بینم و این به من راهی جدید برای تجربه آهنگ ها و فیلم های مورد علاقه ام می دهد. همچنین فکر می‌کنم که صدای فضایی با گذشت زمان بهبود می‌یابد، زیرا در طول سال‌ها شاهد پیشرفت‌های زیادی در نوارهای صوتی DTS:X بوده‌ام.